“ Your handwriting.
The way you walk.
Which china pattern you choose.
It’s all giving you away.
Everything you do shows your hand.
Everything is a self-portret.
Everything is a diary”
Chuck Palahniuk


Wanneer ik schilder met mijn kleindochter van twee is ze erg in haar element. Met haar bord vol veelkleurige verfklodders schept ze die enthousiast op haar papier. Ze veegt en krast met kwasten en stokjes, een vinger of de hele hand. Ik doe mee met haar en wil dat graag net zo onbevangen doen als zij. Dat valt niet mee en dat komt doordat het bij mij iets acceptabels moet worden. Ik ben als volwassen mens geneigd iets te bedenken, te verzinnen.


Als ik schilder of teken is dat wat ik nastreef: onbevangen spelen met verf en andere materialen. Intuïtief, bewust of onbewust iets laten zien van wat er in me leeft. Dat mondt uit in verstild werk, met ingehouden kleurgebruik, of uitbundige schilderijen in felle kleuren, nagenoeg altijd abstract. Ik geef steeds minder namen aan mijn schilderijen. Ik heb gemerkt dat de mensen die ernaar kijken vaak heel andere dingen zien of ervaren en dat een titel dat eerder verstoort dan dat het iets bijdraagt.